Ağlamak

Ağlamak,

Ağlamak kişinin kendisi ile hasbihâl etmesidir, yaşadığı yoğun duyguların keşmekeşliği sonucu gelişir ve ağlama eylemi gerçekleşir. Ağlamak insanı rahatlatır, daha sağlıklı düşünmesine yardımcı olur.

Ağlamak; sevinç, acı, keder, kayıp, çaresizlik, kaygı, sinir, heyecan, suçluluk vb. yoğun yaşanan birçok duygunun sonucunda göz yaşlarının dışa vurumu ile vuku bulur.

Ağlamak bir anlama halidir aslında, insanın kendisi ile baş başa kaldığı özel anlardır. Kelimelere dökemediği duygularını göz yaşı mürekkebi ile hayatın sayfalarına yazması, itiraf edemediklerini itiraf etmesi, sevgisini göstermesi, geciken bir özrü dilemesi ya da karanlık yanlarına ışık tutmasıdır.

Sevinç ne kadar manalı ne kadar güzelse ağlamakta o kadar güzel ve yararlıdır. Ağlamak; kışa gebe kalmış bir zihnin bahara doğuşu gibidir, kendini yeniler, kabuğundan kurtulur, yaz mevsimine döner yüzünü güneşle kucaklaşır. Akıl, ruh, duygu, düşünce bir başka mertebeye ulaşır dün irdelenir, bugün yaşanır, yarınlar için tan yerinin ağarması izlenir buğulu gözlerle.

Ağlamak, anlamayla birlikte görmeyi, duymayı, taktir etmeyi, kabul etmeyi temsil eder. Ağlamak en doğal hali ile insani bir eylemdir. İnsanı maskelerden karanlıklardan kurtarır, birileri ne der diye düşünmeden en insanı yanının sahne alışıdır.

Ataerkil, erkek otoritesine dayanan bir toplum örgütlenmesinde, erkekler için ağlamanın güçsüzlük-zayıflık olarak algılandığı ayıplandığı sosyal bir normdur. Bizim toplumumuzda da algı ve yaşanılan tamda bu şekildedir. Önyargılar nedeniyle insan yaradılışına ve ruhuna ters gelen bu inanıştan vaz geçilmelidir. Oysaki ağlamak cesaret ister, duygularla yüzleşmeyi gerektirir. Ağlamak gönül yurdunda yaşanan ihtilallerin bir göz yaşı damlası ile bastırılması demektir. Ağlamanın dili, dini, cinsi, ırkı, siyahı beyazı olmaz, ağlamak ruhlara çöken despotizme başkaldırıdır.

Ağlamak, sorunlardan kaçınıldığı baş edilemediği anlamına gelmez, aksine karşısına çıkan her menfi ve müsbet olayla yüzleştiği manasını taşır.

 Shakespeare “Ağlamak üzüntünün derinleşmesini önler” der, Şair Ovid’in “Ağlamak rahatlatır, üzüntü gözyaşı ile akıp gider” sözü ağlamanın bastırılmış duygular üzerindeki gücünü ihtiva eder.

Günlük yaşantımızda kendimiz ya da sevdiklerimiz için ağlamamıza neden olacak birçok olayla karşılaşabiliriz. Zaman ve mekân gözetmeksizin kim ne der diye düşünmeden, kendinizi tutup içinize kan akıtacağına bırakın göz yaşlarınız aksın. Ağlamanın ruh sağlığını dinlendirdiğini dinç tuttuğunu unutmayalım, duygulara yüreklere temas edebiliyorsanız tutmayın kendinizi hiçliğe kanat çırparcasına ağlayın!

Sonuç olarak ağlamak eksikliği, yetersizliği inkâr etmek değil kabul etmektir. Nefse pranga vurmaktır köreltmektir. Ağlaya bilene ne güzeldir ağlamak şöyle hıçkıra hıçkıra içini döke döke ben bir “hiç’im” manasını taşıyacak şekilde.

Böbürlenenler, eksikliğini hissedemeyenler, kendini dev aynasında görenler acınacak tüfeyli bireylerdir. Acırım içlerine akıttıkları göz yaşlarına, acırım kirden nehirlerde yüzdüklerine ve acırım nefislerine yenildiklerine.

Ve hiçbir canlıdan almayalım ah! Çünkü en büyük ve en etkili bedduadır gözyaşlarımda boğulasın! kurtulanın olmadığı bilinir.

Unutmayalım ki herkesin derdine çare olamayız ancak; sevdiklerimizin dertleri ile dertlenebiliriz.

İçimizdeki kiri lekeyi su değil, göz yaşı temizler, ağlamak; acının sevincin sessiz çığlığı ve de imzasıdır.

Kirden ve kibirden arınmış göz yaşlarımızın Kevser Irmağına kaynak olması umudu ve dileğiyle, …

                                                                                                                                                       Sevgi ve Muhabbetle