VAY YALAN DÜNYA

Ne zaman, hangi an yaratıldığını bilmeden başlar insanın serüveni… Ruhun bir emanet gibi gönderilir, sonra bir bedene misafir olursun. Sana ayrılan ömrü yaşar, vaktin dolunca da sessizce çekip gidersin.

Kardeşim Süleyman da bu yolculuğunu tamamladı.

25 Mart 2025 gecesi, henüz 48 yaşındayken,  Rabbimize  yürüdü.

Çocukken 50-60 yaşındaki biri ölünce “çok yaşamış” derdik. Ama şimdi o yaşlara yaklaştıkça içimizden bir ses “daha erkenmiş” diyor. Çünkü ölüm yaklaşınca, insan o oyundan ibaret sandığı dünyanın gerçekten ne kadar kısa, ne kadar boş olduğunu fark ediyor.

Ama bir gerçeği de görmemiz gerekiyor: Eğer kalbinde iman, yolunda amel varsa... Ölümden korkmana gerek yok. Asıl korku, hazırlıksız yakalananların korkusu. Çünkü neyle gideceğini bilemeyenin içi hep ürperir.

Zamanı gelen gidiyor... Bunun için ispat gerekmiyor. Her gün bir mezar daha kazılıyor, bir tabut daha toprağa emanet ediliyor.

Peki ya geride kalanlar?

Evdekiler evi toplar, hastanedekiler evraklarla uğraşır. Cenaze için koşturulur. Mevtayı morgdan alıp öğlen namazına yetiştirmeye çalışırlar.

Sonra?

Gelen gider.

Yakınlar üç gün daha durur, sonra onlar da dağılır.

Ve herkes kaldığı yerden hayata dönmeye başlar.

İşte hayat bu kadar kısa...

Bir an varsın, bir an yoksun.

Bir nefeslik mesafe sadece...

O yüzden bize düşen tek şey: ölümden ibret almak. Hazırlıklı olmak.

Çünkü ölüm ne kapını çalacağı zamanı söyler, ne de sana mühlet verir.

Rabbim, bizleri imanla yaşayan, imanla göçenlerden eylesin.

Unutmayalım ki, Efendimiz (sav) ne güzel buyurmuş:

"Nasihat isterseniz, size ölüm yeter."

Allah’a emanet olun…

EMANET

Ya Rabb…

Sabır ver, dayanma gücü ver

Sen verdin,

Sen aldın emaneti.

İman ver, amel ver, iyilik ver

Sen verdin,

Sen aldın emaneti.

Kardeş acısı…

Tarifi yok bir sözlükte.

Gizlice ağlarım,

Söyleyemem kimseye.

Taşırım içimde,

Bir çığlık gibi sessiz…

Kardeş acısı,

Tarif edilemez bir iz.

Sohbetin neşesini unuttum.

Gülüşün kaldı aklımda,

Ağlamaya bile hasret kaldım.

Zaman! Ah  zaman

Dertleşmeye bile bırakmadı.

Bir ömrün sayfalarını çevirdik.

Film şeridi gibi…

Gece üç…

Geldi o kara haber,

Ve sen…

Dünyanın boş olduğunu öğrettin,

Bize hem de o gece…