ANAM BENİ VAY BENİ… YİNE GELDİ YENİ YIL

Takvim yaprağı 01.Ocak 2026’yı gösteriyor.
Gece yarısının gürültüsü henüz dağılmamış, sabahın ilk saatlerine hâlâ bir mahmurluk sinmiş
durumda. Kimi yeni yıl coşkusunun tortusuyla uyanıyor, kimi ise Yılbaşı gecesinden geriye
kalan sessizliği dinliyor.
Milli Piyango’dan beklediğini bulamayanlar da var bu sabaha uyananlar arasında.Hayattan
zaten uzun süredir beklentisini düşürmüş olanlar da… Yeni bir yılın eşiğinde, gönlü kapalı
nice insanın zihninde aynı soru dönüp duruyor: Sevinelim mi, yoksa içimize çöken burukluğu
kader diye kabullenip yolumuza öyle mi devam edelim?
Yeni yıl, herkes için aynı duyguyu çağırmıyor.
Kimi için umut,
kimi için yorgunluk,
kimi için de takvime bakıp “bir yıl daha eksildik” demenin sessiz hüznü…
Ama doğrusu şu ki mesele yıl değil; mesele insanın kendisiyle yaptığı muhasebe.
Her Yıl başında benzer temenniler kuruluyor, benzer cümleler tekrarlanıyor. “Bu yıl farklı
olacak” diyoruz. Oysa farkı yaratan takvim yaprakları değil, insanın iradesi ve yön duygusu.
Umut, büyük kutlamalarda değil; sessiz, kararlı adımlarda filizleniyor.
Asıl ihtiyaç duyduğumuz şey bir yol pusulası.
Başkalarının açtığı patikalarda yürümeye razı olmak değil, kendi izini bırakmayı göze
alabilmek… Yeni yıl, çaresizliğe kader adını verip kabullenmek için değil; insanın kendi
kaderine sahip çıkması için bir eşik olmalı.
Elbette herkesin yükü ağır.
Cebi dolu olmayan, gönlü yorgun olan çok.
Ama hâlâ düşünebiliyorsak, hâlâ vicdanımız sızlıyorsa, hâlâ bu ülkenin ve bu insanların daha
iyisini hak ettiğine inanıyorsak; işte tam da orada yeni yıl anlam kazanıyor.
Anam beni vay beni…
Yine geldi yeni yıl.
Ne kör bir sevinçle karşılamak gerek onu, ne de teslim olmuş bir hüzünle. Yapılması gereken;
umudu omuzlayarak, sorumluluğu unutmadan ve bu yıl başkalarının izinden gitmek yerine
kendi yolunu açmaya niyet ederek yürümek.
Ancak o zaman, takvim gerçekten değişmiş olur.
Yusuf SADIK.Eğitimci yazar-Gazeteci. Emekli Milli Eğitim Müdürü.