KAN KOKUSU

Gözyaşı akıyorsa, söylenecek sözün hükmü yoktur. Yürek yanıyor ve yanan yürekten acı feveran ediyorsa, söz, bu acıyı dindirir mi? Ne söylense bu yürek acısının yanında, yalan kalmaz mı?

Ortada gözyaşı varsa, yürek acısı varsa, kor varsa...

Söz ne ki!
Sözle ne kadar telin etsek de, ne kadar akan gözyaşlarına tercüman olmaya çalışsak da bu, ancak, kendimizi kandırmak olur. Çünkü ortada gerçek olan bir gözyaşı var ve o gözyaşları anaların gözyaşı, acısıdır.

Bu gözyaşının, kor gibi yanan yüreğin üzerine söylenecek her söz, riyadan temizlenerek söylenebilir mi? Elbette her acılı duruma karşı riyalı sözler olduğu gibi, yürekten gelen sözlerde vardır. Ama ne kadar yürekten gelen sözlerimiz olsa da gözü yaşlı bir ananın gözyaşı yanında riya gibi kalır.

Ya o 13 askerin o anda yaşadıklarını hangi sözlerimizle kavrayabiliriz? Ne hissettiler? Ya çaresiz ateş arasında kaldıklarında ne düşünmüşlerdir? Bunu sözlerimizle kavrayabilir miyiz?

Söz uçar yazı kalır, söz uçar acı kalır.

Yangın, kurşun, el bombası, şarapnel parçaları arasında kalan bu 13 şehidin, o an yaşadıklarını hangi söz yakalayabilir ki? Hangi söz, o an yaşananların gerçekliğini ortaya serebilir ki?
***
Sözün ruhu kayboldu. Geleneksel dünyada sözün bir ruhu, bir karşılığı vardı. Ancak modern zamanlarda sözün ruhu kalmadı. Söz tümüyle ruhundan arındırılmış bir riyakarlık modern zamanlarda.
Bana öyle geliyor ki vicdanları yıkamak adına söylenen her söz, o oranda riyakarlığa bulanıyor. Çünkü sözlerimizin ruhu yok. Hissetmeden söylüyoruz ve hissetmeden kuru söz yığını olarak konuşuyoruz.

İşin diğer bir ironik yönü sözlerimizin bize ne kadar ait olduğu ya da sözlerimizin ne kadarı bizden. Başkalarının sözlerini kendi sözümüzmüş gibi kullanarak, riyakarlığın, ikiyüzlülüğün en büyüğünü yapıyoruz. Başkalarının acısını, başkalarının sözleri ile anlamaya başkalarının sözleriyle ifade etmeye çalışıyoruz.

Eğer, sözlerimiz bize ait ve sözlerimizin bir ruhu varsa ve sözlerimizi hissederek söylüyorsak bu bir nebze olsun vicdanımızı temizler ama asla akan gözyaşını, yanan yüreği hafifletmez. İşte bizimde riyakarlığımız bu nokrada başlıyor tüm iyi niyetimize karşın. Çünkü ortada sözün kaldıramayacağı bir gerçeklik var ve bizler bu gerçekliği sözlerimizle rahatlatacağımızı sanıyoruz. Oysa bu bir yanıltmacadır ve kendimizi kandırmaktır.

Ne yapmak lazım o halde? Gerçek bir acıyı, yaşanan bir dramı, yüreğe kor gibi  düşen acıyı sözlerimizle kirletmememiz, yapılacak en iyi dürüstlüktür.