SABAHLARI BİR SİYASETÇİ GİBİ UYANIYORUM

         Her sabah yeni bir haberin yankılarıyla günü karşılamak pek hoş olmasa gerek. Henüz temiz bahar havasını içine çekmeden, pencereyi yeni güne açtıktan sonra içeriyi narin bir yaz melteminin dolduruşuna tanıklık etmeden, kötü haberlerle birlikte uyanmak son zamanların en huzursuz kısmı değil mi?

Son hızda giden bir otomobilin içindeymişiz gibi yaşayışımız yetmiyormuş gibi bir de gündem meseleleri ta evlerimizin içine kadar girmiş durumda.

Güne başlarken, gün ortasında ve günün sonunda tüm meşguliyetler bir tarafa siyasetin paradoksal çıkmazları halka mal oluyor ve halk da bunu kendi dışında tutma taraftarı değil. Kendi iç meselesi haline getirerek bunu ideolojik ya da muhafaza etmeye çalıştığı ilkeler nezdinde saygın bir yere oturtuyor. Hal böyle iken siyasi meseleleri kendi derdi haline getiriyor. Her ne kadar kendi düşüncesine yakın medya aracılığıyla hadiselerden haberdar olsa da bunların sadece işin medya perspektifinden geçmiş hali olduğunu unutuyor. Böylece olay ya da durumun kendisiyle değil aktarım şekline göre taraftarlık ya da karşıtlık başlıyor. Burada yorumsanma açısından birliktelikler oluşarak sosyal medyada bir çatı altında toplanıyor ve klavye partizanlığıyla ses duyurulmaya çalışılıyor.

Böylece bireyler bir anda siyasi bir kimlik kazanıyor ve halkın bir parçası olarak değil parti sözcüleri gibi açıklamalar/savunmalar ya da karşıtlıklar oluşturuyor.

Eğer ilerde pişman olmamak istiyorsak önce üzerinde durduğumuz ve savunduğumuz şeyleri gözden geçirmeli daha da önemlisi en başından başlayarak neyi savunduğumuzu ya da neden savunduğumuzu kendimize sormanın vakti geldi.

         Ve en önemlisi birer siyasetçi gibi değil de halk gibi, sadece birer vatandaş gibi davranmaya devam etsek, doğru ile yanlış keskin bir çizgiyle birbirinden ayrılacaktır.