GÜMÜŞHANE LİSE YILLARI VE DOSTLUK

           

            Ömrümüzün şüphesiz en muhteşem yılları eğitim öğretim gördüğümüz yıllardır. O yıllar tatlı bir hayal gibi gözlerimizin önünden sinema şeridi misali geçerken acı ya da tatlı hatıralarıyla gözleriniz yaşarmıyor mu? O zamanlar yaptığınız çocuksu hatalar, çektiğiniz kopyalar, hele bir de yatılı okumuşsanız anneden babadan ayrı geçen kahırlı geceler burnunuzun direklerini sızlatmıyor muydu?

            Ya öğretmenleriniz? Gecesini ve gündüzünü bizlere hizmet ile harcayan o ulvi ve muhteşem varlıkları bugün hanginiz özlemiyor? Kaçımız onların melek siluetlerini rüyalarında görmek için can atmazdı ki. Ya üç yıl aynı sınıfı, aynı koridorları, aynı laboratuar ve aynı yatakhaneyi paylaştığınız, özde bir canda kan olduğunuz, ağladığınızda başınızı yasladığınız, hasta olduğunda yanında olduğunuz, düştüğünde kaldırdığınız, zor anında el verdiğiniz, desteklediğiniz, desteklendiğiniz.

            Askerlikten emekli Ozan Demiroğlu (Yaşar Demir) telefonun diğer ucundan;

”İsmail Hocam. Gümüşhane Lisesi’nin 1981 mezunlarının gecesi için Gümüşhane’deyim. Görüşebilir miyiz?” der demez o an yoldan geçmekte olan Gümüşhane Lisesi’nin adeta maskotu olmuş olan Memur Yahya Arı’yı yanıma alarak Balyemez Konağı’na geçtik.

           Erken geldiğimiz için bahçede bir masa etrafında toplanmış beş kişi vardı. Yahya ağabeyi görenler ayağa kalktılar. Hasretle sarıldılar bu kocaman yürekli küçük adama. Adeta kaset misali tam bundan otuz yıl öncesine sarıldı hatıralar. O zaman ilçemiz olan Bayburtlu bu öğrenciler Yahya Abi’nin o küçücük ellerinden alırlardı harçlıklarını. Ve şimdi o simayı karşısında gördüklerinde şüphesiz orta şiddetli bir duygu fırtınasına tutuldular.

Derken Balyemez Konağı kapısından Gümüşhane Lisesi’nin unutulmaz iki siması görünüverdiler. Bu isimler Gümüşhane Lisesi’nin en uzun süreli görev yapan baba müdürü Yusuf Erdem ve eğitimciliği, insanlığı ve örnek kişiliğiyle Gümüşhane’nin sembol isimlerinden Müdür Yardımcısı Hasan Pir’di. Ardından Sanat Tarihi Öğretmeni Gönül Kulakoğlu, Müzik Öğretmeni ve TRT Sanatçısı Kenan Tuna girdiler Balyemez Konağı kapısından. Ve ardından 1981, 1982, 1983 ve 1984 mezunu öğrenciler bir bir doldurmaya başladılar bahçeyi.

            Herkesin yüzünde onurlu bir bakış, muhteşem bir tebessüm, saygın bir ifade ve birbirine kenetlenmiş bir dostluğun ibareleri hâkimdi. Ben ise kenardan adeta muhteşem bir pazılı tamamlayan bu muhteşem tablonun parçalarının oluşturacağı o muhteşem tablonun özlemindeydim. Her ne kadar gelenler beni tanıyamasa da ben Trabzon’da lise eğitimi aldığıma bu kadar hayıflanmamım yanı sıra bu muhteşem pazılın bir parçası olamadığım için kahroluyordum.   

Herkes yemek masalarına geçtiğinde Müzik Öğretmeni Kenan Tuna sahne aldı ve birbirinden mükemmel parçaları ile doyumsuz bir gecenin yaşanacağına dair ipuçları verdi. Ve öyle de oldu. Otuz yıl öncenin o arkadaşları el ele, omuz omuza halay çekerken diğer arkadaşları nu anı ölümsüzleştirmek için telefon ve kameralarına sarılmışlardı.

           Ardından Ozan Demiroğlu duygusal bir konuşma ile başladığı programına geçti ve mesaj içerikli parçaları ile geceye adeta damgasını vurdu. Gümüşhane Belediye Başkanı Mustafa Canlı’nın da katıldığı bu gece; yaşanan her anın ne kadar değerli olduğunu ve bu okul hatıralarının birkaç yılda bir dayanışma ve kaynaşmaya zemin hazırlamasının önemini bir daha gözler önüne serdi.

Bu gecede o muhteşem pazılı oluşturan Sevinç Gündüz Tekin, Yunus Şahin, Ali Osman Özer, Yahya Akgül, Başak Çıtak, Ahmet Yakut, Resul Oktar, Necmi Üner, İrfan ve Ünsal Turgay, Selim Aşkın, Bayram Karakoç, Birsen Yılmaz, Gülşen Ergin,  Hayri Altuntaş, Vahide Gök Günday, Köse Belediye Başkanı Şerif Aygün, Hanım Demirel, Bünyami Pelit, Cem Köksal, Salih Devran, Kubilay Bozalan, Yaşar Demir, Fuat Günel, Cengiz Kurt, Candan Ülker, Mecit Özaydın, Cemil Şahin, İsmail Aygün, Fatih Kömürcüoğlu, Musa Canlı, Cemil Köksal ve isimlerini yazamadığım diğer arkadaşları canı yürekten kutluyorum.