Felaket Daima Mutluluğu Kollar

Oğlum, zaman zaman içini dökerken aynı cümleyle başlar:
“Baba, tam toparlanıp elimde birkaç kuruş kalacak diye sevinirken, hiç beklenmedik bir
masraf kapısı açılıyor. Ne yapsam ipin iki ucunu bir araya getiremiyorum…”
Ben ise oğluma her defasında aynı cevabı veririm:
“Felaket daima mutluluğu kollar, oğlum.” Hayatın en bilindik cilvesidir: İnsan tam
toparlanıp derin bir nefes alacakken, hiç hesaba katmadığı bir masraf kapısı çıkar karşısına.
Bugün olmazsa yarın, mutlaka yeni bir yük yüklenir omzuna. Sanki hayat, fırsat kollayan bir
gölge gibi en zayıf anımızda karşımıza dikilir.
Felaket her ne kadar fırsat kollasa da tıpkı karanlığın doruk noktası gibidir. Nasıl kiTan yeri
ağardığında karanlık yerini aydınlığa bırakıyorsa, felaketlerin en kötü günlerinin arkasından
da mutluluk mutlaka gelir. İşte bu yüzden, zorluk insana sadece yük değil, aynı zamanda sabır
ve direnç armağan eder.
Her dar boğaz, var olanın kıymetini yeniden öğretir. Bolluğun değeri darlıkta anlaşılır;
mutluluk, yokluğun içinden sıyrılıp geldiğinde daha derin, daha kalıcı bir tat bırakır. Nice
insanlar vardır ki bollukta kaybolup gitmişlerdir. Yine nice insanlar vardır ki yoklukta pişmiş,
sabrın ve kanaatin bereketiyle gerçek huzuru bulmuşlardır.
İpin iki ucunu bir araya getiremediğimiz zamanlarda bile aslında o ipten sağlam bir halat
öreriz. Bu halat, yarın daha dik yokuşlarda bize dayanak olur. Çünkü mutluluk, felaketin
bittiği yerde değil; felaketin içinden çıkabilme gücünde saklıdır.
Unutmayalım: Felaket daima mutluluğu kollar. Yeter ki biz gölgeye değil, gölgeden
doğacak ışığa inanalım.