“ Fena İnsanlar, İyi İnsanların Eseridir”

Geçtiğimiz hafta sonu, ikindi vaktinin dinginliğinde, şehrin bilinen meydanındaki çay
ocaklarının çevresinde toplanmış yurttaşlarla sohbet ediyorduk. O anlarda, öğleden sonranın
huzurunu bölen bir ses yükseldi. Müezzinin çağrısı eşliğinde kimileri cemaatle buluşmak
üzere camiye yönelirken, iki kişi masalarının etrafında bambaşka bir dünyanın içinde sıkışıp
kalmıştı. Normalde her gün aynı masayı paylaşan, eğlenirken gözlemlediğimiz bu iki
arkadaşın arasındaki gerginlik, tüm meydanın dikkatini üzerine çekmişti.
Bir tanesi, güya arkadaşı olan diğerine, argodaki en galiz deyimleri kullanarak, herkesin
duyacağı şekilde hakaretler savuruyordu. Bu vahim sahne, sadece bir münakaşa değil, bir
yıkımın ilanı gibiydi. Ve en acısı, bu canavarlaşan kişi bizim izcimizdi; yani bizim
yetiştirdiğimiz, bizim aramızdan çıkan bir insandı. Bu olay, içimizde bir şeylerin yanlış
gittiğini, belki de farkında olmadan kendi ellerimizle bir canavar yarattığımızı gösteriyordu.
Olayın verdiği can sıkıntısı ve derin düşüncelerle eve doğru yol alırken, zihnimde bu
vahim olay dönüp duruyordu. Köşe yazısına dökülecek bir başlık ararken, aklıma gelen ilk
cümle, yaşananların özeti gibiydi: Fena insanlar iyi insanların eseridir. Bu cümleyle,
sadece olayı değil, olayın ardındaki derin toplumsal çürümeyi de anlatmak istedim.
Kalkmadan önce, masada oturanlara döndüm ve sordum: "Duydunuz değil mi? Bu
yurttaşlarımızla bir olduğumuz sürece, ve bunların sayıları artarak içimizden çıktığına göre,
bizi Avrupa Birliği'ne alırlar mı?" Cevap, tereddütsüz ve gür bir "HAYIR" oldu. O an,
hepimizin aynı endişeyi taşıdığını, bu tablonun sadece bir ikindi sohbeti meselesi değil,
geleceğimizi ilgilendiren önemli bir mesele olduğunu anladım.
Bu olay, toplumun bir aynasıdır. Her birimiz, yetiştirdiklerimizin, etkilediklerimizin bir
parçasıyız. Fena insanlar, boş bırakılmış, sevgisiz büyümüş, adalet ve vicdan duygusundan
yoksun kalmış bireylerdir. Onlar, iyi insanların umursamazlığının, eğitimsizliğinin,
ilgisizliğinin eseridir. Kendi içimizden çıkan bu canavarları görmezden gelmek, aslında kendi
geleceğimize sırtımızı dönmektir. Bizler, o masada oturanlar gibi, bu durumu eleştirmekle
kalmayıp, bu duruma sebep olanları ve çözümü de kendi içimizde aramalıyız. Eğer bir gün
Avrupa Birliği'ne girmek istiyorsak, önce kendi içimizdeki bu çirkin manzarayı
temizlemeliyiz. Çünkü medeniyet, sadece binalardan ibaret değildir; o, insanların birbirine
olan saygısı, sevgisi ve adalet duygusudur. Bu yolda atacağımız her adım, o meydandaki o
çirkin sahneyi bir daha yaşamamak için atılmış bir adım olacaktır.