Bir Annenin Gözyaşları ve Karanlık Sokaklar

Geçtiğimiz hafta, uzlaştırmacı kimliğimle hayatımda unutamayacağım bir anıya tanık oldum.
Savcılıktan gelen dosyada, bir annenin birlikte yaşadığı 30 yaşındaki oğlundan şikâyetçi olduğu yazıyordu.

Uzun süredir böylesi bir konuyla karşılaşmamıştım. Dosyayı elime aldığımda, satır aralarından yükselen çaresizliğin kokusunu hissettim. Bu dosya dikkatimi o kadar çekti ki, bu hafta köşemde bu olayı paylaşmak istedim.

Şikâyetin sebebi, oğlunun uyuşturucu kullanarak annesini huzursuz etmesiydi. Çaresiz anne ne yaptıysa oğlunu bu bataklıktan kurtaramamış. Evladına dayanacak gücü kalmayınca, aylar önce evden uzaklaştırma kararı aldırmak zorunda kalmış.

Anneyle yüz yüze görüştüğümde gözyaşları içinde yaşadıklarını anlattı. Maddi ve manevi olarak sabrının sonuna geldiği her hâlinden belliydi. Uzlaşmak istemedi. Aralarındaki uyuşmazlık artık mahkeme koridorlarında çözülmeyi bekliyor.

Yorgun yüzündeki derin çizgiler, yılların yıpratıcı yükünü ve çaresizliğin izlerini taşıyordu. Titreyen elleri, acının ağırlığını fısıldıyordu. Gözlerindeki umutsuzluk, dudaklarının titremesi ve boğazında düğümlenen sözler; evlat sevgisiyle yorgun düşmüş bir annenin iç dünyasını açığa seriyordu.

Onun gözyaşları aslında birçok ailenin yaşadığı ortak bir acının yankısıydı: En kıymetli evlatların, uyuşturucu ve sanal kumarın girdabına kapılması.

Bugün gençliğimiz, çıkar peşindeki uyuşturucu baronlarının ve sanal kumar ağlarının en büyük hedefi hâline gelmiş durumda. Uyuşturucu kullanma yaşının ortaokul seviyelerine kadar düştüğünü güvenlik uzmanları dile getiriyor. Sanal kumar ise ne yazık ki yaş sınırı tanımıyor.

Karanlık sokak aralarında uzatılan küçük bir paket… Bilgisayar ekranında rengârenk ışıklarla dönen sanal kumar masaları…

Geçtiğimiz ay Eskişehir’de bir lise öğrencisinin uyuşturucudan hayatını kaybetmesi ve İstanbul’da bir üniversite öğrencisinin sanal kumarda kaybettikleri yüzünden ailesinin evini ipotek ettirmesi, bu felaketin ne kadar yakınımızda olduğunu gözler önüne seriyor. Bu iki tehlike, sadece bireyleri değil, aileleri ve toplumun geleceğini de derinden sarsıyor.

Gençliğin bu yollara sapmasının birçok nedeni var: kişilik özellikleri, aile ortamı, arkadaş çevresi, medya, internet ve eğitim bunlardan sadece birkaçı.

Ancak bana göre en belirleyici unsur, aile yapısı ve değerler eğitimi. Türkiye, Batı kültürü ile İslam medeniyet değerlerinin harmanlandığı bir “melez değer sistemi” içinde adeta bir sosyal şizofreni yaşıyor.

Mesela; bir yanda mahallenin köşesinde hâlâ birlikte imece usulü yardımlaşan komşular varken, diğer yanda ekranlardan pompalanan bireysel hazcılık ve tüketim çılgınlığı gençlerin değer algısını paramparça ediyor. Bu çelişkili yapı, toplumsal bağları zayıflatırken en çok çocukları ve gençleri etkiliyor.

Hızlı kentleşmenin getirdiği yabancılaşma, aile içindeki radikal değişimler, sosyal kontrol mekanizmalarının zayıflaması ve medyanın tahrip edici rol modelleri, gençleri savunmasız bırakıyor.

Uyuşturucu ve kumar bağımlılığı; bireyleri kural tanımazlığa, kendine ve çevresine zarar vermeye itiyor, gasp, hırsızlık, cinayet ve fuhuş gibi suçların zeminini hazırlıyor. Bazen de suç işlemek için bilinci köreltmek amacıyla madde kullanılıyor. Bu kısır döngü, sadece bireyi değil, toplumun tamamını çürüten bir bataklığa dönüşüyor.

Unutmayalım ki, gençliğine sahip çıkmayan bir milletin yarınları karanlıktır. Uyuşturucuya karşı verilecek mücadele yalnızca güvenlik önlemleriyle sınırlı kalmamalı.

Eğitim sistemi içerik ve kurumlarıyla yeniden yapılandırılmalı; dini ve ahlaki değerlerin aktarımı güçlendirilmelidir. Okullarda etkili bilinçlendirme programları hayata geçirilmeli, aile içinde sevgiye dayalı bir iletişim tesis edilmeli, gençler spor, sanat ve üretken faaliyetlere yönlendirilmelidir.

Toplum olarak el ele vererek gençliğimizin umutlarını ve hayallerini korumak zorundayız.

Çünkü kaybolan her genç, geleceğimizden çalınan bir ışıktır.