HAYAT

HAYAT

Yok, olmak derin, paslı bir makasın izleriyle başlar. Öyle derinden yaralanmıştır ki yeni bir filiz vermeyi bırak

Yok, olmuşçasına söker atar. Sessizliğe büründü diyar. Acılar içinde bağıran çaresiz bebeğin haykırışı gibiydi bu çığlıklar. Ne kadar dayanmaya çalışsa da bu hayat kanatmıştı dizlerini gör de bak.

Öylesine saf, ürkekti ki… Kahrından yanar yine de duyurmazdı efkârını. Kahır ki nasıl bir kahır. Ne yokluğun da huzur verir cana, ne de varlığıyla hayat katar hayatına. Varlık ile yokluk gibiydi hayat.

Hayata eksik başlayanlardandı onlar. Yetim kalmak hiçbir yavrunun tercihi ve hak ettiği bir şey değildir. Sokaklar da mendil satmak, çıplak ayaklarla yaşamaya çalışmak her babayiğidin harcı değildir. Milyonlarcası bu kadere mahkum.

Her çocuğun bir aile, sevgisine ihtiyacı vardır.

Sokak çocukları ise bunlardan sadece birkaç tanesi…

Ne yazık ki sadece kendi menfaatlerini düşünen insanlarız. Her iş çıkışında eve dönüşümüzü iple çekerken, sıcacık bir yuvanın hayalini kurarken hiç aklınıza geliyor mu sokak çocukları.

Gelmez neden mi? sadece kendini düşünenlerdeniz biz ,bile fırtına da sokağa çıkmaya korkarken … Ya sokakta kalanları neden düşünmüyoruz? Vicdanımızı körleştiriyoruz.

Hiçbir canlının hayatını seçme gibi bir lüksünün olmadığı gibi bizim de bunlara duyarsız kalmamızın hiçbir affı yok…